سقوط ایدئالیسم و رنج نسلی گمشده
۱. میهن‌دوستی کودکانه
پاول و دوستانش با شور وطن‌دوستی وارد ارتش می‌شوند. معلمان و رسانه‌ها در گوش‌شان از افتخار جنگ می‌گویند. اما در میدان نبرد، تصویر میهن فرو می‌ریزد. آنچه می‌ماند، صدای بمب، خاکریزهای خونین و دوستان مجروح است. خیانت بزرگ‌تر، از پشت جبهه است. میهن، افسانه‌ای کودکانه بود که به واقعیت گل‌آلود جنگ باخت. جنگ، نه قهرمان می‌سازد، نه معنا. پاول، بزرگ‌سال می‌شود؛ نه با تجربه، بلکه با رنجی بی‌پایان.

۲. سقوط در جهنم خاکستری
توصیف‌های رمارک از جنگ، سرشار از جزئیات حسی است: بوی باروت، صدای موشک، لرزش زمین. جنگ، انسان را به غریزه بازمی‌گرداند. سربازان بیشتر می‌خورند تا زنده بمانند، نه برای لذت. هیچ مرز اخلاقی باقی نمی‌ماند. ترس و بقا، یگانه ارزش‌های ممکن‌اند. پاول دیگر نمی‌داند چه چیزی خوب است و چه چیزی بد. در این خاکستری بی‌مرز، انسانیت هر لحظه ترک می‌خورد. همه چیز برای زنده ماندن است، نه زیستن.

۳. مرگ‌های تکراری، دردهای تازه
دوستان پاول یکی‌یکی کشته می‌شوند. کمراد، نماد رفاقت و پدرانه‌ترین دوست، در آغوشش جان می‌دهد. مولر، با خیال آینده، گلوله می‌خورد. مرگ‌ها بی‌معنا شده‌اند، ولی دردشان نو است. هر بار که عزیزی می‌میرد، چیزی در پاول خاموش می‌شود. جنگ به قاتلی بی‌چهره بدل می‌شود که بی‌وقفه درو می‌کند. نه مجالی برای سوگ هست، نه وقتی برای اندوه. رنج، مزه‌ی روزمرگی می‌شود.

۴. شکاف میان جبهه و خانه
پاول به مرخصی می‌رود اما جایی برای او نیست. خانواده‌اش زبانش را نمی‌فهمند. دوستانش در شهر، درگیر روزمره‌اند. او به گذشته تعلق ندارد و آینده‌ای هم ندارد. دیوار میان جنگ‌دیده و جهان عادی، شکست‌ناپذیر است. حتی واژه‌ها، نمی‌توانند جهنم جنگ را منتقل کنند. تنها با سربازان دیگر، می‌شود لحظه‌ای آرام گرفت. خانه برایش غریبه است، همان‌قدر که جبهه دیگر جان ندارد. او میان هیچ، معلق مانده.

۵. یأس، چکیده‌ همه‌چیز
بیماری، گرسنگی، بی‌امیدی، فروپاشی روح؛ همه در دل جنگ جاری است. پاول می‌بیند که تنها دروغ، انگیزه‌ی سربازان است. ایمان به میهن، به کلیسا، به آینده، همه پوسیده‌اند. او حتی دیگر نمی‌خواهد زنده بماند. نه خشم دارد، نه شور؛ تنها سکوتی درونش می‌تپد. چیزی برای نجات دادن نیست. جنگ، از درون تهی‌اش کرده. نگاهش به افق، پر از خلأ است.

۶. مرگ آرام و بی‌صدای قهرمان بی‌صدا
در یکی از آرام‌ترین روزها، او جان می‌دهد. چهره‌اش، آرام، شاید رها شده از درد. کسی نمی‌فهمد که چه فاجعه‌ای در سکوت مرد. گزارش مرگ ساده است، اما وزنش سهمگین: در غرب خبری نیست. گویی زندگی پاول هم خبری نداشت. نه غرور، نه افتخار، نه حتی پشیمانی. مرگی در سکوت، در برابر جهانی کر. در جنگ، بزرگ‌ترین فریاد، شاید همان خبری‌ست که داده نمی‌شود.